India: het land van vele verrassingen

Nadat mijn hoofd al nat was aangekomen in Jodhpur van een lek in het dak, bleek ook mijn backpack niet droog over gekomen te zijn door een lek van onder in de bus. Fantastisch... Alles maar snel uitgehangen en een deel laten wassen door de familie van wie het hostel was, wat helaas ook geen succes was. Bijna €8! en een dag verder was dit helaas nog vochtig en rook het niet veel schoner dan eerst. Indisch schoon zullen we maar zeggen.

Over Indisch schoon gesproken valt het op dat iedereen overal bezig is met schoonmaken. Met een soort van Harry Potter bezem in de hand lijkt het alsof er mensen zijn wiens baan het is om hiermee de straten aan te vegen. Lekker ironisch als je dan tegelijkertijd ziet hoe vies het land is. Ze ruimen het namelijk niet op maar laten het 20m verder liggen zodat het daar lekker weg kan rotten.

Jodhpur is echt een prachtige stad. Vroeger verfden mensen van een bepaald geloof hun huis blauw in deze stad, maar tegenwoordig doen velen het omdat ze het mooi vinden. Deze stad omsingelt een groot fort op een berg waar vroeger (hedendaags nog gedeeltelijk) de royal family woonde. Vanuit dit fort heb je een geweldig uitzicht over de stad en pas dan valt het op hoe groot deze eigenlijk is. Via de niet toeristische route zijn we door smalle steegjes omhoog gelopen en zie je het echte leven van deze mensen. Kleine huisjes, weinig faciliteiten en gedeelde ruimtes zijn kenmerken van dit 9leven in India. Het was nog even spannend omdat we de weg even kwijt waren en onze gps onze locatie niet kon vinden. Dan denk je het wel te kunnen doen met straatnamen, maar zo gemakkelijk gaat dat helaas niet. Ze hebben hier namelijk nergens straatnaambordjes of iets wat er op lijkt. Herkenningspunten zijn je enige navigatie, waar wij ook niks aan hebben aangezien alle steegjes smal zijn en op elkaar lijken.
Naast het fort heeft Jodhpur ook een hele mooie stepwell waar kinderen van 20m hoogte het water in springen en vele rooftop restaurants die geweldig uitzicht geven over de stad.

Udaipur was de volgende stad op onze route. In een bus die gelukkig niet lekte, kwamen we vlak voor Udaipur in de file te staan. File, hoe kut is dat als je al drie kwartier vertraging hebt en je er bijna bent. Dit dacht de buschauffeur ook en gooide de bus daarom vrolijk naar de andere kant van de snelweg om zo al spookrijdend via de vluchtstrook er langs te gaan. Gelukkig ligt de snelheidslimiet hier op maximaal 40..
Udaipur staat bekend als de romantische stad, maar hier hebben wij helaas maar weinig van meegekregen. De regen die bijna onstopbaar was gooide onze plannen om de omgeving te verkennen letterlijk in het water. We hebben hier daarom voornamelijk genoten van koffie en eten en hebben voor de verandering maar een cooking class gedaan.
Onze smaakpapillen vinden het eten in India echt geweldig, maar de rest van onze lichamen helaas iets minder. Met een buik zo opgezwollen dat er ook best een 3 maanden oud kind in kan zitten, moet ik het op het moment doen.
Hoe dit komt werd wel duidelijk tijdens de cooking class. Elke curry en ander gerecht wordt geproduceerd in een pan met minstens 2 kleine SOEPlepels olie. Zo kan het lekker bakken. Daarnaast wordt het naan brood wat je er bij eet ook nog eens lekker ondergedompeld in olie tijdens het bakken. Even wennen dus.

Gezien de regen zijn we maar snel verder gegaan en hebben we een nachttrein gepakt naar Jaipur, wat weer een avontuur op zich was. We sliepen namelijk in de sleeper class (de laagste klasse) aangezien de hele trein vol zat en die andere tickets bijna drie keer zo duur waren. We zouden 2 bedden beneden hebben, maar bij aankomst was er al 1 geclaimd door een oude vrouw die net een operatie had gehad. Oké fair enough ik ga wel boven Anoek slapen. Deze vrouw, samen met nog een paar mannen liepen echter de hele nacht te kuchen en rochelen en andere rare geluiden te maken wat de slaap niet bepaald bevorderde. Ook het feit dat er dekens en kussens misten en de trein bijna non-stop aan het toeteren was, hielp niet mee. Uiteindelijk met oordopjes en een lakenzak nog wel iets kunnen slapen en zijn we vroeg in de ochtend aangekomen in Jaipur.

Ook hier was het weer helaas niet veel beter en hebben we wederom veel regen gehad. We hebben ons daarom de eerste dag maar weer vermaakt in koffie- en eettentjes met o.a. een heerlijke chocoladepizza. In de avond nog naar een Bollywood film geweest, wat echt het land typeert. Niet alleen staat de film op volume 101, maar ook de mensen in de zaal praten, joelen en klappen wanneer er een grap gemaakt wordt. Krijg je een telefoontje tussendoor? Geen probleem joh, die neem je toch gewoon even op?!

Jaipur is naar mijn mening een stad met grote contrasten. Aan de ene kant hebben we ons dood geshopt op de typerende marktjes waar je onderhandelt over de prijs, en aan de andere kant zijn hier de meest fancy juwelierszaken, restaurants en hippe koffietentjes/cafés. Het maakt het land mooi en geeft het status. Mijn beeld van India is bijgesteld van denkend dat het een land is waar iedereen alleen maar op straat leeft en een baan heeft als verkoper, naar een land waar dit gebeurt maar ook veel mensen wonen die een leven leiden die je met die van ons zou kunnen vergelijken. Dit vind ik heel mooi om te zien, vooral omdat ik het niet in deze mate verwacht had.

Ondanks dat we inmiddels wel meer toeristen tegen zijn gekomen en je dus zou denken dat de mensen hier wel gewend zijn aan buitenlanders, lijkt het soms alsof wíj de toeristische attractie zijn. Gemiddeld worden we zo'n 5 tot 10 keer per dag gevraagd of we met iemand op de foto willen en in het openbaar vervoer worden we soms gerust een half uur ononderbroken aangestaard. Maakt niet uit of deze persoon nou 3 rijen voor je zit of dat je terug gaat staren, ze wenden hun blik niet af.
Ook voer je zo'n 10 keer per dag hetzelfde gesprek met de lokale bevolking: "Hello, where you from? How long you here in India? Where you go after? Where you been? You sisters?". Heel leuk om mensen hiermee blij te maken die oprecht geïnteresseerd zijn en je aan alles kunt zien dat hun dag helemaal fantastisch is omdat je tegen ze gepraat of naar ze gezwaaid hebt, maar minder leuk als je weet dat mensen iets van je willen. Tuktuk chauffeurs en andere verkopers beginnen namelijk met hetzelfde praatje, maar gelukkig zijn deze al van een kilometer afstand te herkennen aan hoe ze zich voordoen. Onze vriendelijke "no thank you", gevolgd door de negeerstand staat dan direct aan.

Morgenochtend pakken we heel vroeg een trein richting Agra waar dé highlight van India op het programma staat: de Taj Mahal. Hopelijk dat de regen tegen die tijd op is en we droog kunnen genieten van dit wereldwonder!

(Voor foto's moet je weer even op mijn Facebook kijken: www.facebook.nl/kirstentigelaar)