The country you can hate and love at the same time

Het is 6:30 in de ochtend. Langzaam worden we wakker door het geluid van een man die met een pot chai tea door de gangpaden "chai, chai, chai" roept. Nog geen minuut nadat onze ogen open zijn staat er alweer iemand bij onze bedden: "hello, where you from?" Gezien het tijdstip draai ik me nog een keer om, terwijl Anoek met hem aan de praat raakt. Later blijkt dat hij zelf net uit Duitsland komt, waar hij woont en dat hij nu voor een paar maanden terug gaat naar zijn geboorteplaats: Khajuraho. We delen een tuktuk en onderweg stoppen we bij een hutje langs de weg waar we met zijn allen een chai drinken. Hij en zijn vriend die hem op kwam halen lijken leuke mensen en ze bieden aan om ons Khajuraho te laten zien. Gezien we niks te verliezen hebben gaan we op hun aanbod in en krijgen we inderdaad dingen te zien die we normaal als toerist zijnde nooit gezien zouden hebben.

Khajuraho is een klein dorpje die bekend staat om zijn kamasutra tempels. Deze tempels zijn ongeveer 1000 jaar oud en bestaan aan de buitenkant uit zowel erotische als gewone beelden. Deze tempels zelf stellen niet zoveel voor omdat naar mijn mening alle tempels op elkaar lijken, maar het feit dat de buitenkant op deze manier gebouwd is, is weer eens anders om te zien. Verder zijn we dus overdag op stap geweest met Raoul en Prince die ons bijzondere plekken in de omgeving hebben laten zien, want de natuur hier is echt prachtig. Zo zijn we bij een meertje gaan zitten waar je buffalo's een bad zag nemen in het meer, zijn we een berg op geklommen waar je prachtig uitzicht had over de uitgestrekte velden en hebben we avondeten gehad bij lokale mensen thuis. Vooral dit laatste was een bijzondere ervaring. Het huis bestond namelijk uit 3 kamers: een woonkamer waar letterlijk 2 plastic stoelen in stonden, een slaapkamer waar 2 houten platen op poten stonden met een dun dekje erop en een keuken waar een campingpitje op de grond stond met wat potten en pannen er naast. Alle ingrediënten werden in een hurkhouding op een plankje zo dicht mogelijk bij de grond bereid en ook het eten gebeurde op de grond. Dit uit respect voor de ingrediënten, aangezien deze ook uit de grond komen. Op het menu stond 'chicken curry' die speciaal voor ons niet te spicy bereid was. In een kringetje op de grond hebben we genoten van dit eten en zijn we weer een lokale ervaring rijker.

Vanuit Khajuraho vertrok de nachttrein om 23:45 richting Varanasi, waar hij om 10:50 aan zou moeten komen. Met nog 120km te gaan om 10:00 's ochtends, besloot de machinist even een uur lang stil te gaan staan op een perron; 'don't worry, no hurry, chicken curry'. Uiteindelijk zijn we rond 16:15 aangekomen op bestemming en na wat rekenwerk blijkt dan dat deze trein een afstand van 220km heeft afgelegd over een tijdsbestek van 16,5u en dus een gemiddelde snelheid van ongeveer 13 km/h had... we hadden bijna nog beter kunnen fietsen.

Varanasi was vanaf het eerste moment één grote chaos. Het is een soort van Delhi 2.0, met nóg nauwere steegjes die allemaal vol liggen met koeienvlaaien. Onze tuktuk dropt ons een kilometer van ons guesthouse omdat hij niet verder mag en dus wordt het zoeken in het doolhof. Om 18u hebben we het eindelijk gevonden en kunnen we inchecken en heerlijk douchen. Ook wilden we nog even graag wat kleren wassen, maar helaas. Volgens de manager kon er niet gewassen worden, want het was het regenseizoen. Juist.. Ik wil niet weten hoe lang hij zijn kleren al aan heeft. Gelukkig was een ander guesthouse wel bereid om onze spullen te wassen, wat hopelijk niet in de Ganges is gebeurt, want hier weet je het maar nooit.
In Varanasi hebben we met zonsopgang een boottocht gedaan over de Ganges, en wat is die rivier me toch vies. Volgens de gids kwam dit door het regenseizoen en is de rivier normaal schoner, maar dat feitje trek ik in twijfel.
Deze rivier is namelijk heilig en als je in Varanasi dood gaat en het as van je lichaam in de ganges gegooid wordt dan ga je direct naar Nirwana; de plek waar je verlost ben van het kastensysteem. Je hebt daarom ook aan het eind een 'burning ghat' zitten waar we een kijkje mochten nemen. 24u per dag worden hier lichamen gebracht, gedoopt in het water en vervolgens verbrand.
Op het moment dat wij er waren, waren er een aantal lichamen al bijna verbrand, maar één lag er nog niet zo lang. Nieuwsgierig en een tikkeltje geschokkeerd, deden we nog een paar stappen dichterbij en zag je het half verbrandde lichaam op de stenen liggen. Het hoofd en het lichaam waren nog duidelijk te zien en wat me vooral bij is gebleven zijn de voeten die aan de achterkant uitstaken. Echt heel bizar om dat op deze manier te zien. Na het verbranden, wat ongeveer 2-3u duurt, wordt het as bijeen geschraapt en in de rivier gegooid. Daarin baden vervolgens elke dag weer honderden, al dan niet duizenden mensen voor geluk.. het is maar wat je gelooft..
Tijdens de zonsondergang hebben we ook nog een boottocht gedaan en hebben we een ritueelceremonie bijgewoond. De mensen slaan op wat instrumenten (niet eens in een ritme), bewegen met dingen waar vuur en rook uit komt en jengelen er wat bij. Leuk om even gezien te hebben, maar na 40 min waren we blij dat het afgelopen was.

In Varanasi draait alles alles om het geloof en dus zie je hier wat mensen er allemaal voor doen. Sommige lopen 200km op hun blote voeten hierheen om een bad te nemen in de Ganges en anderen 'zijn verkozen door de goden' om hun hele leven as bij elkaar te schrapen of om kleding te wassen in de rivier. Je wordt hiervoor verkozen door geboren te worden in de juiste kaste en je familie op te volgen.
Door al deze rituelen en beperkingen in eigen keuzes, vind ik het heel moeilijk om deze godsdienst écht te begrijpen. Vooral omdat bijna iedereen hier heilig in gelooft, maar dat zal dan wel een groot cultuurverschil zijn.
Na deze bizarre dagen waren we blij dat we ook weer weg konden uit deze stad en hebben we de nachttrein terug naar Delhi gepakt. Hier hadden we voor de laatste nacht een 5 sterren hotel geboekt die absoluut voor een heerlijk einde heeft gezorgd. Met veel genot hebben we gebruikt gemaakt van de sauna, het zwembad en hadden we eindelijk een heerlijk zacht bed in onze fancy kamer met airco! In de ochtend nog even genoten van een lopend ontbijtbuffet tot het alweer tijd was om onze vlucht terug naar huis te pakken.

India is een land waar je letterlijk haat aan kan hebben, maar tegelijkertijd ook van kunt houden. De opdringerige mensen die geen privacy kennen, de stroom die minimaal twee keer per dag uit valt en de mate waarin het land vervuild is zijn factoren die bijdragen aan de haatfactor.
Daarentegen zijn de prachtige gebouwen en de vriendelijkheid weer factoren die bijdragen aan het houden van het land. Vooral met veel verbazing denk ik terug aan de afgelopen drie weken, want ik kan me maar niet indenken hoe deze mensen altijd op deze manier kunnen leven.